zondag 4 september 2016

inkijk | inkijk | inkijk

Gerry Mellema: Mutated Presence  |  Marielin Simons: Kairos  |  Koen Kloosterhuis: Portaal

Zeventien jaar! Eigenlijk is het absurd hoe lang ons ‘tijdelijke’ Inkijk-etalagegalerieënproject al duurt. Maar nu komt het einde er dan toch écht aan. Over een week of vier neemt de renovatie van metrostation Waterlooplein een aanvang, en dus dienen we over twee weken de Inkijk aldaar leeg op te leveren. Van de drie nieuwe tentoonstellingen die we dit weekeinde presenteren, duurt die in Waterlooplein dus het kortst – en omdat in de toekomstplannen van het GVB geen ruimte voor kunst is opgenomen is het tevens de allerlaatste expo op die locatie. Station Wibautstraat – waar we in 1999 zijn begonnen, dat we daar weg moeten doet dan ook het meeste pijn – volgt in december. Station Weesperplein tenslotte staat op de rol voor halverwege volgend jaar. Wat die laatste locatie betreft werden we afgelopen week totaal onverwacht geconfronteerd met een minder leuke tijding: het GVB had besloten onze galerieruimte aan een ondernemer te gunnen, dus of wij maar even wilden verhuizen naar de overkant van de hal. En dat binnen twee dagen(!) Aanpoten dus, maar de timing kon slechter: de voor dit weekend geplande tentoonstelling kon in één moeite door in de nieuwe ruimte worden geplaatst. Die is weliswaar wat krapper, maar ligt tevens wat meer ‘in de loop’. En dat is met al die (tien-)duizenden studenten die tegenwoordig door het station banjeren helemaal zo verkeerd nog niet. Lang verhaal kort: drie nieuwe expo’s, waarvan één van korte duur en één op een (iets) andere locatie.

In onze spiksplinternieuwe behuizing in metrostation Weesperplein (de verf is amper droog...) toont Gerry Mellema een aantal wat onbestemde, textiele vormen die nog het meest aan uit hun jasje gegroeide microben, bacteriën, schimmels en meer van zulks doen denken. De inspiratie haalde Gerry uit de optische mogelijkheden die de wetenschap ons biedt en die sinds Hans Lippershey en Antoni van Leeuwenhoek onvoorstelbaar geavanceerd zijn geworden. Telescopen, microscopen... we zien steeds meer van de wereld om ons heen en dat dwingt ons om onze positie zowel binnen de macrokosmos als op atomair niveau te heroverwegen. Nou heeft de gemiddelde metropassagier natuurlijk wel wat anders aan zijn hoofd, dus het is maar goed dat Mutated Presence op de eerste plaats een aantrekkelijke constellatie is van kleurrijke vormen.

In de Inkijk in station Wibautstraat heeft Marielin Simons op basis van enkele berkenboomstammen een installatie gebouwd die oogt als een stukje bos dat dankzij geraffineerd gebruik van spiegels wijdser lijkt dan de eigenlijke galerie. Het betreft niet zomaar een groepje bomen, nee dit is een mysterieus, in een wat schimmig blauw licht gehuld, gothic stuk woud dat prima op een elpeehoes van een band als Wolves in the Throne Room zou passen. (Geïnteresseerde blackmetal-muzikanten kunnen zich bij ons melden.) Er is weinig zo paradoxaal als door mensenhanden gecreëerde ‘natuur’ – maar dat Marielins bomen zich in een metrostation en daarmee onder het maaiveld bevinden, maakt ze zowaar nog vreemder. De titel van de installatie is Kairos, hetgeen staat voor ‘het geschikte ogenblik’; dat ene, altijd te korte moment – wie kent het niet? – waarop alles logisch lijkt samen te vallen. Geen goedkoop werk trouwens, met al die spiegels en zo: de realisatie ervan was mede mogelijk door een bijdrage van het Amsterdams Fonds voor de Kunst. Waarvoor dank!

In station Waterlooplein tenslotte, plaatste Koen Kloosterhuis midden in de Inkijk een forse ‘kluis’: zo’n ouderwets metallic-kleurig geval met een deur die alleen met een cijfercode – of met een flinke lading semtex – kan worden geopend. Het lompe ding staat daar maar een beetje te staan en oogt even ongenaakbaar als ondoordringbaar. Of er iets in zit? Wie weet... De titel is Portaal en daarin zit ‘m de crux. Een portaal, een portal, is een deur, doorgang of venster naar een andere wereld, realiteit of zelfs dimensie, en deze kluis zit hartstikke dicht. Het werk vormt daarmee een passende afsluiting van een lange reeks exposities in Inkijk Waterlooplein. Immers, ook een etalagegalerie is een portal – totdat iemand 'm dichtgooit.