Laura Bolscher poseert voor haar Ikea-'benenkast' | het resultaat | Dan Geesin zingend en spelend op het Ikea-parkeerterrein |
Het is moeilijk voor te stellen, maar meubelgigant Ikea inspireert kunstenaars. Deze
vrije geesten hebben zo hun eigen ideeën over
het über-gestandaardiseerde winkelaanbod en de dito inrichting van de
meubel-multinational. Laura Bolscher nam de geraffineerde handelsstrategieën
van de Zweedse gigant als uitgangspunt voor een installatie die bestaat uit een vijftal compartimenten in de vorm van
oplopende trapdelen, in de meeste waarvan (grotendeels
zelfgemaakte) attributen van huishoudelijke aard zijn geplaatst. Aandacht maakt is een
lichtvoetig werk dat de passant een glimlach wil ontlokken. Het werk is
nog een kleine twee weken te zien in onze Inkijk-etalagegalerie in metrostation
Wibautstraat.
Kunstenaar/muzikant Dan Geesin – die ook al eens in de Inkijk heeft geëxposeerd – is kritischer. Hij schreef een lied over de typische, doolhofachtige inrichting van elke Ikea-vestiging die elke bezoeker, ook al komt-ie voor slechts een enkele pannenlap, dwingt om langs het complete aanbod te lopen. En het zou Geesin niet zijn als-ie daar niet een metafoor voor het moderne, wel/niet geïndividualiseerde leven in zou zien. Hij toog met zijn trapharmonium naar de Haarlemse Ikea en vroeg aan de filiaalhouder van dienst of-ie zijn lied (‘een cadeau’) in de winkel ten gehore mocht brengen, maar zoals te verwachten kreeg hij njet op het rekest. En dus speelde hij het Ikea-lied op het Ikea-parkeerterrein (en stiekem óók in het Ikea-restaurant...) De hele exercitie werd op video vastgelegd en resulteerde in een tragikomische aflevering van Geesins Bonfire Monologues, die u hier kunt bekijken.
Kunstenaar/muzikant Dan Geesin – die ook al eens in de Inkijk heeft geëxposeerd – is kritischer. Hij schreef een lied over de typische, doolhofachtige inrichting van elke Ikea-vestiging die elke bezoeker, ook al komt-ie voor slechts een enkele pannenlap, dwingt om langs het complete aanbod te lopen. En het zou Geesin niet zijn als-ie daar niet een metafoor voor het moderne, wel/niet geïndividualiseerde leven in zou zien. Hij toog met zijn trapharmonium naar de Haarlemse Ikea en vroeg aan de filiaalhouder van dienst of-ie zijn lied (‘een cadeau’) in de winkel ten gehore mocht brengen, maar zoals te verwachten kreeg hij njet op het rekest. En dus speelde hij het Ikea-lied op het Ikea-parkeerterrein (en stiekem óók in het Ikea-restaurant...) De hele exercitie werd op video vastgelegd en resulteerde in een tragikomische aflevering van Geesins Bonfire Monologues, die u hier kunt bekijken.