1976 was het jaar waarin het Verenigd Koninkrijk zich opmaakte voor het jubileum van koningin Elisabeth. Maar 1976 was ook en vooral het jaar van die
broodnodige (on-)frisse wind door het gezapige muzieklandschap: punk. Alles moest anders, no more heroes en do-it-yourself. Anno 2016 zit die ouwe taart nog steeds op
de Britse troon, en vieren de de punkers van toen - inmiddels kaal, grijs en/of met verweerde koppen - doodleuk het veertigjarig punkjubileum in één van de tempels van het culturele establishment: EYE/Filmmuseum.
Punkfestival Fury! Punk Culture kent
een uitgebreid aanbod: naast een hele zwik films zijn er lezingen, draaien DJ’s
fijne (post-)punkplaatjes, is er een expositie met punk-parafernalia... én er
zijn concerten. Gisteravond zagen we The
Ex spelen; een even logische als paradoxale keuze. Logisch omdat
er geen andere band is die sinds eind jaren ‘70 de aloude punk/do-it-yourself-gedachte zo consequent is blijven uitdragen. En paradoxaal omdat hun
muziek (misschien op de bijtende, mantra-achtige teksten na) al lang niet meer als punk klinkt, maar zich door de jaren heeft ontwikkeld tot een
geheel eigen, uniek amalgaam van gitaar-noise, geïmproviseerde muziek,
Oosteuropese folk en Ethiopische pop. Live is de band één brok
energie, dankzij de zeer fysieke inzet van de drie gitaristen
en ongebruikelijke maar altijd dansbare drumritmes. Hoe dan ook: een
Ex-concert, of dat nou in een restaurant is
of in een (film-)museum, is altijd een feestje.